top of page

Comentarios de los Principios Fundacionales del Parabhairavayoga (Parte 1)

Actualizado: 31 jul


परभैरवयोगसंस्थापनप्रचोदनलघुवृत्तिः

Parabhairavayogasaṁsthāpanapracodanalaghuvṛttiḥ

Comentario corto sobre el Parabhairavayogasaṁsthāpanapracodanam

                                                                                                      


स परमेश्वरः सदैव प्रथमपदे स्थितो नित्यम्॥१॥

Sa parameśvaraḥ sadaiva prathamapade sthito nityam||1||

El Señor Supremo (saḥ parama-īśvaraḥ) (es) siempre (sadā eva) lo que va ‘en primer lugar’ (prathama-pade sthitaḥ) en todo momento (nityam).

 

1. El Señor Supremo es siempre lo que va ‘en primer lugar’ en todo momento.

El Señor Supremo, el Soberano, el Dueño de todo, es siempre lo que va en primer lugar -lo que reside en la propia mente primero de todo, es decir, lo que viene antes que: familia, país, trabajo, etc- en todo momento, día y noche, hasta la muerte.

La presencia de este sentimiento por el Gran Señor en el aspirante espiritual, indica abundancia de Gracia divina en tal persona que desea la Liberación, ya que, sin Su favor, nadie puede experimentar este especial estado de devoción relativo a estar totalmente resuelto a alcanzar la Más Alta Realidad, lo cual –tal logro de la Más Alta Realidad– se caracteriza por una expansión de los propios poderes.

 


तच्च सज्जीवनरीत्या मूलम्॥२॥

Tacca sajjīvanarītyā mūlam||2||

Ésa (tad ca) (es) la base (mūlam) de la correcta manera de vivir (sat-jīvana-rītyāḥ).

 

2. Ésa es la base de la correcta manera de vivir.

Ésa es la base o soporte de la correcta manera de vivir. Es decir, el comportamiento correcto mientras uno preserva la vida en el cuerpo físico. A menos que haya presencia o desarrollo de ello, un aspirante espiritual no logra nada en Parabhairavayoga ciertamente.

 


मम योगस्य दार्शनिकाधारः श्रीत्रिकम्॥३॥

Mama yogasya dārśanikādhāraḥ śrītrikam||3||

El venerable Trika –también conocido como Shaivismo no dual de Cachemira– (śrī-trikam) (es) la base filosófica (dārśanika-ādhāraḥ) de mi Yoga (mama yogasya).

 

3. El venerable Trika (también conocido como Shaivismo no dual de Cachemira) es la base filosófica de mi Yoga.

El venerable Trika o punto de vista Triple, en suma, la doctrina śaiva de Cachemira que enseña acerca de la eterna unidad entre Śiva -el Señor-, Śakti -Su Poder- y Anu -El individuo limitado-, es la base filosófica de mi Yoga. En otras palabras, es el soporte teórico-práctico con referencia a mi Parabhairavayoga. Además, se dice que esta filosofía es triple, pues en ella se explica la peculiar característica y relación de los poderes: 1. Supremo, 2. Supremo/No Supremo y 3. No Supremo.

 


इह परमार्थं परमशिव इति पारिभाषिकनम्ना ह्वयामि॥४॥

Iha paramārthaṁ paramaśiva iti pāribhāṣikanamnā hvayāmi||4||

Llamo (hvayāmi) a la Suprema Realidad (parama-artham) con el nombre técnico (pāribhāṣika-namnā) ‘Paramaśiva’ -el Śiva Supremo- (parama-śivaḥ iti) aquí (iha).

 

4. Llamo a la Suprema Realidad con el nombre técnico ‘Paramaśiva’ (el Śiva Supremo) aquí.

Llamo a la Suprema/Más Alta Realidad con el nombre o término técnico ‘Paramaśiva’ -(el Śiva Supremo) que consiste en Luz y Conciencia de esta Luz- aquí, en el venerable Parabhairavayogasaṁsthāpanapracodanam. Este libre Paramaśiva que tiene por naturaleza a Saṁvid, cuya forma es una masa de Conciencia, lleva a cabo, mediante Su Poder de Libertad Absoluta, los cinco actos que son: 1. manifestación, 2. sostenimiento y 3. retiro -del universo- junto con 4. ocultación y 5. revelación del propio Ser.

 


सर्वेषामात्मा परमशिवः॥५॥

Sarveṣāmātmā paramaśivaḥ||5||

Paramaśiva (parama-śivaḥ) (es) el Ser (ātmā) de todos (sarveṣām).

 

5. Paramaśiva es el Ser de todos.

Paramaśiva es el Ser o Núcleo de la existencia de todos, es decir, de todos los seres. Él, debido a que es diestro en jugar a esconder Su naturaleza esencial llena de Luz y Dicha, se despliega como los innumerables seres vivientes.

 

 

स शिवशक्तित्वेन भासमानस्तद्यथाहन्तयाभासते॥६॥

Sa śivaśaktitvena bhāsamānastadyathāhantayābhāsate||6||

Él (saḥ) aparece (bhāsamānaḥ… ābhāsate) como Śiva y Śakti (śivaśaktitvena), a saber (tad-yathā), como Aham (o ‘Yo soy’) (ahantayā).

 

6. Él aparece como Śiva y Śakti, a saber, como Aham (‘Yo soy’).

Él, Paramaśiva, aparece / brilla como Śiva, -que es Luz- y como Śakti, que es Conciencia de esta Luz. A saber, como Aham: La perfecta conciencia del Yo. Pese a que Śiva no se mueve, ya que es omnipresente, Su propia Śakti, aunque Ella está también en todas partes, de algún modo vibra perpetuamente.


 

शिवोऽत्युत्तमवस्तुतया प्रथमतत्त्वे वसति परमशिवश्च शिवतत्त्वादिषट्त्रिंशतत्त्वपर्यन्तसर्वपदार्थमयः स्थित इति द्वयोः पारिभाषिकविशेषः॥७॥

Śivo’tyuttamavastutayā prathamatattve vasati paramaśivaśca śivatattvādiṣaṭtriṁśatattvaparyantasarvapadārthamayaḥ sthita iti dvayoḥ pāribhāṣikaviśeṣaḥ||7||

La diferencia ‘técnica’ (iti… pāribhāṣika-viśeṣaḥ) entre Śiva y Paramaśiva –lit. entre los dos– (dvayoḥ) (es) que el primero –lit. Śiva– (śivaḥ) reside (vasati) en la primera categoría (prathama-tattve) como la Realidad trascendente (atyuttama-vastutayā), en tanto que (ca) el segundo –lit. Paramaśiva– (parama-śivaḥ) es (sthitaḥ) inmanente (mayaḥ) en todas (sarva) las categorías (pada-artha), desde el Śivatattva (śiva-tattva-ādi) hasta la trigésima sexta (ṣaṭtriṁśa-tattva-paryanta).

 

7. La diferencia ‘técnica’ entre Śiva y Paramaśiva es que el primero reside en la primera categoría como la Realidad trascendente, en tanto que el segundo es inmanente en todas las categorías, desde el Śivatattva hasta la trigésima sexta.

La diferencia ‘técnica’ entre Śiva y Paramaśiva, es que el primero reside o mora como la Realidad trascendente -como la Realidad que existe más allá del universo- en la primera categoría, mientras que el segundo, es inmanente en todas las categorías desde el Śivatattva hasta la trigésima sexta.

En otras palabras, en el conjunto de treinta y seis principios como lo explica el Trika: “El muy excelente Anuttara, Éste cuya forma es Anuttara, el Señor Supremo” etc.  y “Conciencia, Śaṅkara, Śambhu”, etc. Son otros nombres de Paramaśiva y Śiva, respectivamente.



परमशिवस्य प्रधानलक्षणं स्वातन्त्र्यम्॥८॥

Paramaśivasya pradhānalakṣaṇaṁ svātantryam||8||

La principal característica (pradhāna-lakṣaṇam) de Paramaśiva (parama-śivasya) (es) Svātantrya –Libertad Absoluta– (svātantryam).

 

8. La principal característica de Paramaśiva es Svātantrya (Libertad Absoluta).

La principal característica -la marca principal- de Paramaśiva (o el muy excelente Anuttara) es Svātantrya o Libertad Absoluta. Aunque Él es uno, a través de Su propio Poder de Libertad Absoluta, es decir, desde Su Ser, mediante Su Ser y en Su Ser, manifiesta la totalidad de ciento dieciocho mundos, desde Sadāśiva hasta Kālāgni, los cuales están atestados de incontables criaturas vivientes.

 


स निःशेषस्वतन्त्रः परनिरपेक्षत्वात्॥९॥

Sa niḥśeṣasvatantraḥ paranirapekṣatvāt||9||

Él (saḥ) (es) totalmente Libre (niḥśeṣa-svatantraḥ) pues no depende de otro (para-nirapekṣatvāt).

 

9. Él es totalmente Libre, pues no depende de otro.

Él es totalmente Libre -completamente Independiente- porque no depende de otro -porque es independiente de otros-. Inclusive a poderes tales como: Omnisciencia, omnipotencia, etc. Se los ve en otra parte, pero a Su Libertad Absoluta se la percibe solamente en Él.



शेषाणां भूतानां तदाश्रयोऽस्ति तेषां वृत्तये॥१०॥

Śeṣāṇāṁ bhūtānāṁ tadāśrayo’sti teṣāṁ vṛttaye||10||

El resto de los seres (śeṣāṇām bhūtānām) dependen de Él (tad-āśrayaḥ asti) para su existencia (teṣām vṛttaye) -p. ej. cuando dicen ‘yo soy humano’, le piden prestado a Él el ‘yo soy’-.

 

10. El resto de los seres dependen de Él para su existencia. (Por ejemplo, cuando dicen ‘yo soy humano’, le piden prestado a Él el “Yo soy”).

El resto de los seres dependen de Él para su existencia. Por ejemplo, cuando ellos dicen: “Soy un ser humano” o “Soy un dios” o “Soy un demonio”, le deben su conciencia del yo a Él.



तत्स्वातन्त्र्यस्यान्यन्नाम शक्तिः॥११॥

Tatsvātantryasyānyannāma śaktiḥ||11||

Otro (anyat) nombre (nāma) para Su Libertad (tad-svātantryasya) (es) Śakti –Su Poder– (śaktiḥ).

 

11. Otro nombre para Su Libertad es Śakti (Su Poder).

Otro nombre o dominación para Su Libertad o Independencia es Śakti o Conciencia de Su Luz. Esta Śakti, la Diosa, es mencionada en las escrituras reveladas del Shaivismo por medio de los epítetos: “Conciencia en Absoluta Libertad, Habla Suprema, Principal Supremacía del Ser Supremo, Estado de Ser un Hacedor o Realizador, Destellante Conciencia, Esencia”, y así sucesivamente.

 

तच्छक्तेरन्यन्नाम स्पन्दः॥१२॥

Tacchakteranyannāma spandaḥ||12||

Otro (anyat) nombre (nāma) para Su Śakti (tad-śakteḥ) (es) Spanda –la divina Vibración o Pulsación– (spandaḥ).

 

12. Otro nombre para Su Śakti es Spanda (la divina Vibración o Pulsación).

Otro nombre —otra denominación— para Su Śakti o Libertad es: Spanda o Suprema Vibración. Aquí, el universo entero dotado de la tríada de: Conocedor, conocimiento/medios de conocimiento y objeto conocible, y lleno de poderes primigenios, categorías y mundos indicados como la porción vācya de los seis cursos –como el lado objetivo de toda la manifestación universal– no es nada más que este principio del Spanda, el cual, es la morada de las deidades que comienzan con las diosas de los sentidos.

 


सर्वथा समदर्शी महेश्वरस्तस्य न कुत्रापि भेदानुपलब्धित्वात्॥१३॥

Sarvathā samadarśī maheśvarastasya na kutrāpi bhedānupalabdhitvāt||13||

El Gran Señor (mahā-īśvaraḥ) (es) absolutamente (sarvathā) imparcial (samadarśī) al no ver Él (tasya… anupalabdhitvāt) ninguna diferencia (bheda) en ninguna parte (na kutrāpi).

 

13. El Gran Señor es absolutamente imparcial al no ver Él ninguna diferencia en ninguna parte.

El Gran Señor —Paramaśiva— es absolutamente imparcial al no experimentar Él ninguna diferencia o dualidad en ninguna parte. Él permanece de esta manera absorbido internamente ahora mismo, por así decir, puesto que Él está más allá de espacio y tiempo, en la Gloria de Su propio Ser, como neutral, como Conciencia trascendental, como Testigo de todas las actividades que atañen a cuerpo y mente.


 

तस्य न धर्मवंशस्थित्यादिविशेषो विद्यते सर्वत्र नित्यकालमेकरूपात्मत्वात्॥१४॥

Tasya na dharmavaṁśasthityādiviśeṣo vidyate sarvatra nityakālamekarūpātmatvāt||14||

Para Él (tasya) no hay ninguna (na… vidyate) diferencia (viśeṣaḥ) de credo (dharma), raza (vaṁśa), estatus social (sthiti) y así sucesivamente (ādi), porque Él es el mismo Ser (tasya… ekarūpa-ātmatvāt) en todo tiempo y lugar (sarvatra nityakālam).

 

14. Para Él no hay ninguna diferencia de credo, raza, estatus social y así sucesivamente, porque Él es el mismo Ser en todo tiempo y lugar.

Para Él no hay ninguna diferencia de credo, raza, estatus social y así sucesivamente. O sea, no hay ninguna distinción de creencia religiosa adoptada, grupo étnico, posición en la vida, etc., porque Él es el mismo Ser en todo tiempo y lugar, ya que Él es el idéntico Ser en todo lugar y en todo momento. Puesto que aquí —en este universo compuesto de sujetos, medios de percepción y objetos— sólo un único Ser omnipresente y eterno se experimenta a Sí Mismo como múltiples seres munidos de diferentes grados de radiancia, por lo tanto, la dualidad que aparece como credos, razas, estatus social, etc. es indudablemente un mero pasatiempo divino de este mismísimo Señor Supremo.

 


परभैरवयोगे स्वतन्निसर्गैकत्वस्योपलब्धिरुत्तमार्थः॥१५॥

Parabhairavayoge svatannisargaikatvasyopalabdhiruttamārthaḥ||15||

En Parabhairavayoga (parabhairavayoge), la Meta (arthaḥ) final (uttama) (es) darse cuenta (upalabdhiḥ) de la propia unidad inherente con Él (sva-tad-nisarga-ekatvasya).

 

15. En Parabhairavayoga, la Meta final es darse cuenta de la propia unidad inherente con Él.

En Parabhairavayoga —en mi Yoga—, la Meta final, es decir, la Etapa final, es darse cuenta de la propia unidad inherente con Él. A saber, es la percepción de la propia y natural unidad con Él. Esta unidad innata con Paramaśiva, la cual está ciertamente cubierta por la autoimpuesta ignorancia primordial en la forma del Āṇavamala, que se describirá posteriormente, debe revelarse por completo para así alcanzar la Meta suprema en Parabhairavayoga.


 

तदुपलब्धिः केवलं तदनुग्रहेणैवागन्तुं शक्यते॥१६॥

Tadupalabdhiḥ kevalaṁ tadanugraheṇaivāgantuṁ śakyate||16||

Ese darse cuenta (tad-upalabdhiḥ) puede sólo venir (kevalam… āgantum śakyate) a través de Su dispensación –también denominada ‘Śaktipāta’ o ‘Descenso de Poder’– (tad-anugraheṇa eva).

 

16. Ese darse cuenta puede sólo venir a través de Su dispensación (también denominada “Śaktipāta” o “Descenso de Poder”).

Ese darse cuenta o percepción, puede sólo venir a través de Su dispensación (a través de Su Favor) Por medio de Su compasión únicamente, es decir, a través del descenso de Su Poder únicamente, un individuo limitado es capaz de completar la formidable tarea de darse cuenta de su eterna unidad con el magnífico Soberano de todo, con el Gran Señor que es consciente de inclusive el movimiento de la partícula más pequeña en este vasto universo.



न कश्चिदभ्यासो जनाय तदुपलब्धिं दातुं कल्पोऽभ्यासिनोऽसमर्थत्वात्॥१७॥

Na kaścidabhyāso janāya tadupalabdhiṁ dātuṁ kalpo’bhyāsino’samarthatvāt||17||

Ninguna (na kaścid) práctica espiritual (abhyāsaḥ) es efectiva (kalpaḥ) con relación a darle (dātum) ese darse cuenta (tad-upalabdhim) a una persona (janāya), porque el que practica es ‘asamartha’ o incapacitado (abhyāsinaḥ asamarthatvāt).

 

17. Ninguna práctica espiritual es efectiva con relación a darle ese darse cuenta a una persona, porque el que practica es ‘asamartha’ o incapacitado.

Ninguna práctica espiritual tal como meditación, recitación de textos sagrados, murmuración de un mantra, etc. es efectiva o competente con relación a darle ese ‘darse cuenta’ o ‘percepción’ a una persona -a un individuo limitado-, porque el que practica es asamartha o incapacitado/incapaz. La principal incapacidad de este individuo limitado, la cual, tiene que ver con su absoluta impotencia en lo referente a experimentar Plenitud, despierta a la remanente y larga serie de limitaciones adicionales acompañadas por su carga extra de miseria.


 

कस्मिंश्चिच्छिष्यानां व्यापारायाभ्यासः केवलम्॥१८॥

Kasmiṁścicchiṣyānāṁ vyāpārāyābhyāsaḥ kevalam||18||

La(s) práctica(s) espirituale(s) (abhyāsaḥ) sirven únicamente al propósito de mantener a los discípulos ocupados (śiṣyānāṁ vyāpārāya… kevalam) con algo (kasmin-cid).

 

18. Las prácticas espirituales sirven únicamente al propósito de mantener a los discípulos ocupados con algo.

Las prácticas espirituales tales como meditación, control del aliento, posturas, etc. sirven únicamente al propósito de mantener a los discípulos ocupados con algo, ósea, con alguna actividad. El día del discípulo está lleno de prácticas espirituales prescriptas por su Guru para que él no se distraiga con pensamientos inútiles acompañados de sus respectivas actividades que conducen a dolor adicional.

 

 

स्वस्थानप्रत्यावृत्त्यभिधेयस्य तीव्रप्रसरस्य सहनाय शान्तिकरवदप्यभ्यासः॥१९॥

Svasthānapratyāvṛttyabhidheyasya tīvraprasarasya sahanāya śāntikaravadapyabhyāsaḥ||19||

La(s) práctica(s) espiritual(es) (abhyāsaḥ) actúan también como sedantes (śāntikara-vat api) para tolerar (sahanāya) el intenso proceso (tīvra-prasarasya) de ‘regreso a Casa’ –o sea, darse cuenta de la propia identidad (svasthāna-pratyāvṛtti-abhidheyasya).

 

19. Las prácticas espirituales actúan también como sedantes para tolerar el intenso proceso de ‘regreso a Casa’ (o sea, darse cuenta de la propia identidad).

Las prácticas espirituales también actúan como sedantes para tolerar o soportar el intenso proceso -el impetuoso proceso- de ‘regreso a Casa’, es decir, de ‘retorno al propio Ser’. Mientras realiza prácticas espirituales, un discípulo experimenta visiones internas, viajes a diversos mundos, sonidos divinos, etc., que extirpan todos los síntomas de depresión y falta de fe, y que ciertamente, quitan la fatiga producida por los múltiples cambios internos.

 


न प्रत्यर्थिभूतं किञ्चिदेवंविधाया उपलब्धेस्तस्य सङ्कोचबुभूषावर्जम्॥२०॥

Na pratyarthibhūtaṁ kiñcidevaṁvidhāyā upalabdhestasya saṅkocabubhūṣāvarjam||20||

No hay ningún obstáculo (na pratyarthi-bhūtam kiñcid) para tal acto de darse cuenta (evaṁvidhāyāḥ upalabdheḥ) excepto (varjam) Su (tasya) voluntad de continuar existiendo (bubhūṣā) en limitación (saṅkoca).

 

20. No hay ningún obstáculo para tal acto de darse cuenta, excepto Su voluntad de continuar existiendo en limitación.

No hay ningún obstáculo o impedimento para tal acto de ‘darse cuenta’ o ‘percepción’, excepto Su voluntad de continuar existiendo en limitación, es decir, a excepción de Su ferviente deseo de permanecer en limitación. Únicamente porque Él lo desea así, Él sigue viviendo en Saṁsāra o Trasmigración -en este océano de pesar- ya que a Él no lo está bloqueando nada en absoluto pues, Él es todos los obstáculos.

 

 

न मायाप्रकृत्यहङ्कारादयः प्रत्यर्थिभूतास्तदभेदोपलब्धेः कदाचन तस्यापि सर्वविघ्नभूतत्वात्॥२१॥

Na māyāprakṛtyahaṅkārādayaḥ pratyarthibhūtāstadabhedopalabdheḥ kadācana tasyāpi sarvavighnatvāt||21||

Māyā, Prakṛti, ego, etc. (māyā-prakṛti-ahaṅkāra-ādayaḥ) no son nunca obstáculos (na… pratyarthi-bhūtāḥ… kadācana) para el acto de darse cuenta de la unidad con Él (tad-abheda-upalabdheḥ), porque Él es todos los obstáculos (tasya… sarva-vighnatvāt) también (api).

 

21. Māyā, Prakṛti, ego, etc. no son nunca obstáculos para el acto de darse cuenta de la unidad con Él, porque Él es todos los obstáculos también.

Māyā, Prakṛti, ego, etc., no son nunca obstáculos o impedimentos para el acto de darse cuenta de la unidad con Él —para la percepción de la unidad con el Gran Señor—, porque Él es todos los obstáculos o impedimentos también. Como ha sido enseñado en el comentario del aforismo anterior, nada en absoluto está jamás obstruyéndolo en ninguna parte, pues todas las posibles obstrucciones en la forma del grupo de supuestos villanos en el drama universal compuesto de –o sea, el grupo de supuestos villanos– Māyā, Prakṛti, ego, etc. son este mismísimo Gran Señor apareciendo de esa manera, en ese lugar y en ese momento.

 


द्वयं तद्विलासोऽद्वयमेव च तत्त्वम्॥२२॥

Dvayaṁ tadvilāso’dvayameva ca tattvam||22||

El dualismo (dvayam) (es) Su Juego (tad-vilāsaḥ), en tanto que (ca) el no dualismo (advayam eva) (es) la Verdad (tattvam).

 

22. El dualismo es Su Juego, en tanto que el no dualismo es la Verdad.

El dualismo es Su Juego —el Pasatiempo de Paramaśiva—, en tanto que el no dualismo es la Verdad —la Más Alta Realidad—. Él es sólo Un Único Ser, y ésta es la Verdad que trasciende todo; pero al mismo tiempo, Él, por Su propia Voluntad y para Su propio Deleite, se vuelve “muchos”, y esto es ciertamente Su Juego universal.

 

 

महेश्वर आं वा मा वेति भावेन न मन्यतेऽपि तु आं च मा चेति॥२३॥

Maheśvara āṁ vā mā veti bhāvena na manyate’pi tu āṁ ca mā ceti||23||

El Gran Señor (mahā-īśvaraḥ) no piensa (na manyate) en términos de (bhāvena) ‘sí o no’ (ām vā mā vā iti) sino (api tu) (en términos de) ‘sí y no’ (ām ca mā ca iti).

 

23. El Gran Señor no piensa en términos de ‘sí o no’ sino en términos de ‘sí y no’.

El Gran Señor Paramaśiva, no piensa en términos de “sí o no”, sino en términos de “sí y no”. Por ejemplo: El individuo limitado, atestado de miseria y oscuridad, piensa: “Este discípulo es un mentiroso o una persona veraz”. Sin embargo, el inmaculado Señor que es digno de incesante reverencia y que está lleno de Gloria y Luz, piensa: “Este discípulo es un mentiroso, y una persona veraz”.


 

परभैरवयोग आत्मोपलब्धिर्मुक्तिसमानार्था बन्धान्मोक्षप्राप्तौ॥२४॥

Parabhairavayoga ātmopalabdhirmuktisamānārthā bandhānmokṣaprāptau||24||

Darse cuenta del Ser (ātma-upalabdhiḥ) en Parabhairavayoga (parabhairavayoge) (es) sinónimo de (samānārthā) Liberación (mukti), en el sentido de obtener libertad (mokṣa-prāptau) de la esclavitud (bandhāt).

 

24. Darse cuenta del Ser en Parabhairavayoga es sinónimo de Liberación, en el sentido de obtener libertad de la esclavitud.

Darse cuenta del Ser en Parabhairavayoga, es sinónimo de Liberación o Emancipación, en el sentido de obtener libertad de la esclavitud, en suma, en el sentido de escapar de la servidumbre. En mi Yoga, el cual se basa en Conocimiento Divino conseguido a partir de Su Gracia, la cual, aparece en la forma de sesenta y cuatro no dualistas escrituras reveladas de Bhairava, tales como: Mālinīvijaya, Svacchanda, Rudrayāmala, etc. (Junto con los muy secretos Śivasūtra-s, darse cuenta del Ser —Śivavyāpti– una penetración en Śiva) es Liberación. En otras palabras, tras haber abandonado completamente tanto a la ignorancia acerca del Ser como a la ignorancia intelectual, las cuales, se describirán más adelante, la adquisición de plena identificación con Śiva, caracterizada por el acto de deleitarse en Su Libertad sin paralelo, es Emancipación de la esclavitud.


 

बन्धो भवति यदा स एवमिच्छति॥२५॥

Bandho bhavati yadā sa evamicchati||25||

La esclavitud (bandhaḥ) ocurre (bhavati) cuando (yadā) Él (saḥ) así (evam) lo desea (icchati).

 

25. La esclavitud ocurre cuando Él así lo desea.

La esclavitud o servidumbre tiene lugar, cuando Él así lo desea. En definitiva, cuando Él decide de esta manera. Mientras está totalmente absorto en el Núcleo de Su Ser, que consiste en Conciencia pura y Bienaventuranza perfecta, Él, de repente y por Su propia Voluntad, decide atarse a Sí Mismo de múltiples maneras maravillosas sólo con el fin de experimentar el gran asombro de percibirse una y otra vez en todos los seres, desde el sorprendente Sadāśiva, hasta la criatura más diminuta en este cosmos gigantesco.


 

मुक्तिर्वर्तते यदा स एवमिच्छति॥२६॥

Muktirvartate yadā sa evamicchati||26||

La Liberación –ausencia de esclavitud– (muktiḥ) sucede (vartate) cuando (yadā) Él (saḥ) así (evam) lo desea (icchati).

 

26. La Liberación (ausencia de esclavitud) sucede cuando Él así lo desea.

La Liberación o Emancipación sucede cuando Él así lo desea, es decir, cuando Él decide de esta manera. Mientras está totalmente absorto en el Juego de volverse muchos seres encarnados a partir de Su propio Ser, el cual –el Juego– es una inconmensurable manifestación de Su Poder, Él, de repente y por Su propia Voluntad, decide liberarse a Sí Mismo de los múltiples y maravillosos grilletes, sólo con el fin de experimentar el gran Asombro de percibir una vez más Su naturaleza esencial, en su forma extremadamente pura dentro del Núcleo de Su propio Ser que consiste en Conciencia pura y Bienaventuranza perfecta.

 

 

सर्वात्मनां महेश्वराशेषैक्यभूतत्वान्नानात्मवादः प्रत्यादिष्टः॥२७॥

Sarvātmanāṁ maheśvarāśeṣaikyabhāvatvānnānātmavādaḥ pratyādiṣṭaḥ||27||

La teoría (vādaḥ) de los múltiples seres (nānā-ātma) es rechazada (pratyādiṣṭaḥ) pues todos los seres son completamente uno (sarva-ātmanām… aśeṣa-aikya-bhāvatvāt) con el Gran Señor (mahā-īśvara).

 

27. La teoría de los múltiples seres es rechazada, pues todos los seres son completamente uno con el Gran Señor.

La teoría de los múltiples seres es rechazada o refutada, pues todos los seres son completamente uno con el Gran Señor, es decir, con el Ser Supremo. Aunque mala o impureza, al cual se lo describirá posteriormente, es la causa de la diferencia o dualidad entre todos los seres, aun así, no se puede decir que estas múltiples entidades vivientes son múltiples ātmā-s o seres, porque tal mala o impureza no es distinta del único Ātmā o Ser, que es una masa compacta de Conciencia en Libertad Absoluta.

 


बन्धान्मोक्षः प्राप्तुं शक्यते यतः स्वयं मुक्त एव॥२८॥

Bandhānmokṣaḥ prāptuṁ śakyate yataḥ svayaṁ mukta eva||28||

La Liberación (mokṣaḥ) de la esclavitud (bandhāt) puede conseguirse (prāptum śakyate) porque (yatas) uno mismo (svayam) ya (está) (eva) liberado (muktaḥ).

 

28. La Liberación de la esclavitud puede conseguirse porque uno mismo ya está liberado.

La Liberación de la esclavitud o servidumbre puede conseguirse u obtenerse porque uno mismo ya está liberado o emancipado. Como el próximo aforismo explicará, si la Liberación no fuese ya propia, entonces, tras haberla conseguido, uno podría perderla nuevamente, al igual que, después de adquirir meros objetos externos tales como una mesa, una silla, un almohadón, un martillo, una escoba, una lámpara, etc., uno puede perder todo eso una vez más.

 

 

यदि स्वयमधुना मुक्तो न स्यात्स मुक्तिं यातुं न शक्नुयाद्यतस्तां लब्ध्वा स पुनस्तद्वियुक्तो भवेत्॥२९॥

Yadi svayamadhunā mukto na syātsa muktiṁ yātuṁ na śaknuyādyatastāṁ labdhvā sa punastadviyukto bhavet||29||

Si (yadi) uno (svayam) no estuviese (na syāt) liberado (muktaḥ) ahora (adhunā), no podría (saḥ… na śaknuyāt) alcanzar (yātum) Liberación (muktim), porque (yatas) después de alcanzarla (tām labdhvā) podría perderla (saḥ… tad-viyuktaḥ bhavet) otra vez (punar).

 

29. Si uno no estuviese liberado ahora, no podría alcanzar Liberación, porque después de alcanzarla, podría perderla otra vez.

Si uno no estuviese liberado ahora en este momento, no podría alcanzar Liberación o Emancipación, porque después de alcanzarla/obtenerla, podría perderla otra vez. Así, la Liberación, al ser el logro de Su imperecedera Libertad, es eternamente la posesión de todos -a saber, no se pierde nunca, de ninguna manera, ya que no es un objeto-. O sea, ya que no es una cosa tal como una caja, una pelota, una prenda, un zapato, un carruaje, un pendiente, una cocina, una campana, etc., puesto que el mismo Ser dotado de Dicha sin par, reside en todos los seres como su recóndita y perfecta conciencia del Yo.

 


तस्मान्मुक्तिः सर्वाक्रान्ता च लभ्यार्था तथा॥३०॥

Tasmānmuktiḥ sarvākrāntā ca labhyārthā tathā||30||

Por consiguiente (tasmāt), la Liberación (muktiḥ) es la posesión de todos (sarva-ākrāntā) así como también (ca… tathā) la Meta a lograrse (labhya-arthā).

 

30. Por consiguiente, la Liberación es la posesión de todos, así como también la Meta a lograrse.

Por consiguiente, la Liberación o Emancipación es la posesión de todos, así como también, la Meta a lograrse o alcanzarse. La Liberación es tanto la posesión de todos -porque todos los seres son idénticos al libre Paramaśiva- como la meta a lograrse, porque no hay un verdadero darse cuenta del Estado del Ser Supremo.

 

 

अभीक्ष्णप्रश्नापेक्षया किंकर्तव्यता विशिष्टदशायां विशिष्टदेश इत्यादि सदा समानोत्तरं परमशिवानुग्रहेण परमशिवाभेदसाक्षात्कार इति॥३१॥

Abhīkṣṇapraśnāpekṣayā kiṁkartavyatā viśiṣṭadaśāyāṁ viśiṣṭadeśa ityādi sadā samānottaraṁ paramaśivānugraheṇa paramaśivābhedasākṣātkāra iti||31||

Con referencia a (apekṣayā) la frecuente (abhīkṣṇa) pregunta (praśna) (acerca de) ‘qué hacer (kiṁkartavyatā) bajo ciertas circunstancias (viśiṣṭa-daśāyām), en un cierto lugar (viśiṣṭa-deśe) y así sucesivamente (iti-ādi)‘, la respuesta es siempre la misma (sadā samāna-uttaram): ‘Darse cuenta (sākṣātkāraḥ) mediante la Gracia de Paramaśiva (parama-śiva-anugraheṇa) de que uno es Paramaśiva (parama-śiva-abheda… iti)‘.


 

31. Con referencia a la frecuente pregunta acerca de “qué hacer bajo ciertas circunstancias, en un cierto lugar” y así sucesivamente, la respuesta es siempre la misma: Darse cuenta mediante la Gracia de Paramaśiva, de que uno es Paramaśiva.

Con referencia a la frecuente pregunta acerca de “qué hacer bajo ciertas circunstancias, en un cierto lugar” y así sucesivamente, la respuesta es siempre la misma: Darse cuenta mediante la Gracia de Paramaśiva —mediante el favor del Señor Supremo— de que uno es Paramaśiva -de que uno es el Señor Supremo-. Porque no hay ninguna auténtica captación del Estado del Ser Supremo, los preceptos constantes del Guru apuntan a la adquisición, por medio de la Gracia de Paramaśiva -a través de Su Compasión- del Estado de Paramaśiva como Núcleo de la propia existencia.


 

मुक्तिमुद्दिश्य यावज्जीवेनाप्रधानाः सर्वान्यनिष्पत्तयो यतोऽशीर्षकदेहवन्मुक्तिहीनं जीवितम्॥३२॥

Muktimuddiśya yāvajjīvenāpradhānāḥ sarvānyaniṣpattayo yato’śīrṣakadehavanmuktihīnaṁ jīvitam||32||

Todos los otros logros (sarva-anya-niṣpattayaḥ) en la vida (yāvat-jīvena) son secundarios (apradhānāḥ) con respecto a (uddiśya) la Liberación (muktim), pues (yatas) una vida (jīvitam) sin Liberación (mukti-hīnam) (es) como (vat) un cuerpo sin la cabeza (aśīrṣakadeha).

  


32. Todos los otros logros en la vida son secundarios con respecto a la Liberación, pues una vida sin Liberación es como un cuerpo sin la cabeza.

Todos los otros logros en la vida son secundarios con respecto a la Liberación o Emancipación, pues, una vida o existencia sin Liberación -desprovista de Emancipación- es como un cuerpo sin cabeza. Aunque uno pudiera vivir en la mejor celda de una prisión, aun así, puesto que en uno no hay ninguna libertad para disfrutar plenamente, existiría tremendo sufrimiento y gran dolor; es decir, aún si uno mismo fuese excesivamente próspero, no obstante, uno no podría ser completamente feliz debido a su incapacidad para disfrutar plenamente de las diversas experiencias.


 

मुक्तेः परमशेषेण सार्थं जीवितम्॥३३॥

Mukteḥ paramaśeṣeṇa sārthaṁ jīvitam||33||

La vida (jīvitam) tiene pleno sentido (aśeṣeṇa sārtham) después de (param) la Liberación (mukteḥ).

 

33. La vida tiene pleno sentido después de la Liberación.

La vida o existencia tiene pleno sentido, o sea, está completamente llena de significado, después de la Liberación o Emancipación. Antes de la Liberación —en el estado de esclavitud—, únicamente la Liberación es lo más importante, ya que no hay ninguna libertad para disfrutar a pleno, simplemente, porque uno no percibe la Más Alta Realidad. Es decir, porque uno no se da cuenta de su propia naturaleza esencial que es una compacta masa de Conciencia y Bienaventuranza, y en cambio, uno ve un sueño manufacturado por Su Māyā; y después de la Liberación, puesto que existe un darse cuenta de la Más Alta Realidad, en definitiva, puesto que uno ve al universo tal como es, la propia vida está totalmente repleta de significado a causa de la constante percepción de la maravillosa naturaleza esencial, que es Paramaśiva.

 

 

परमशिवदृष्ट्या यज्जीवितसञ्ज्ञं तद्विलासस्तेनैकत्वमुपलब्धुमसमर्थस्य नरस्य दृष्ट्या च यत्किञ्चित्तत्॥३४॥

Paramaśivadṛṣṭyā yajjīvitasañjñaṁ tadvilāsastenaikatvamupalabdhumasamarthasya narasya dṛṣṭyā ca yatkiñcittat||34||

Lo que (yad… tad) se denomina (sañjñam) vida (jīvita) (es) un Juego (vilāsaḥ) desde el punto de vista de Paramaśiva (parama-śiva-dṛṣṭyā) y (ca) cualquier otra cosa (yad kiñcid tad) desde el punto de vista (dṛṣṭyā) de un individuo limitado (narasya) que no puede (asamarthasya) darse cuenta de (upalabdhum) (su) unidad (ekatvam) con Él (tena).

 

34. Lo que se denomina ‘vida’ es un Juego desde el punto de vista de Paramaśiva, y cualquier otra cosa desde el punto de vista de un individuo limitado que no puede darse cuenta de su unidad con Él.

Lo que se denomina vida es un Juego o Pasatiempo desde el punto de vista de Paramaśiva —desde el punto de vista del Ser Supremo— y cualquier otra cosa desde el punto de vista de un individuo limitado —desde el punto de vista de un ser atómico— que no puede darse cuenta o captar su unidad o identidad con Él, es decir, con el Señor Supremo. La propia vida, ya sea buena, mala, o una mezcla de ambas, es siempre un Juego de Paramaśiva lleno de Deleite, ya que Él es uno con todo. Sin embargo, para un individuo limitado en cautiverio y apegado a pensamientos basados en lo que es correcto u erróneo -todo lo cual se origina en una dualidad parecida a un sueño y abarrotada de ignorancia acerca de su Propio Ser- la vida es cualquier otra cosa. Por ejemplo: “La vida es para los placeres de los sentidos” o “La vida es un suplicio lleno de sufrimiento” o “La vida es una prisión para saldar deudas kármicas’”, etc.

 

 

अयं महेश्वरस्तद्गाम्भीर्यादुन्मज्ज्य स्वेच्छया तत्प्रकाशं त्यजति-निषेधयति सङ्कोचं च स्वीकरोति॥३५॥

Ayaṁ maheśvarastadgāmbhīryādunmajjya svecchayā tatprakāśaṁ tyajati-niṣedhayati saṅkocaṁ ca svīkaroti||35||

Este (ayam) Gran Señor (mahā-īśvaraḥ), saliendo (unmajjya) desde Sus profundidades (tad-gāmbhīryāt), voluntariamente (sva-icchayā) renuncia/niega (tyajati-niṣedhayati) a su Luz (tad-prakāśam) y (ca) acepta (svīkaroti) limitación (saṅkocam).

 

35. Este Gran Señor, saliendo desde Sus profundidades, voluntariamente renuncia/niega a Su Luz y acepta limitación.

Este Gran Señor —Paramaśiva—, saliendo desde Sus profundidades, voluntariamente renuncia/niega a Su Luz o Esplendor, y acepta/asume limitación o contracción.

Para la manifestación del curso impuro compuesto de treinta y una categorías desde Māyā hasta el elemento tierra, que se produce a partir de la completa dualidad entre ‘Yo’ y ‘Esto’ o sea, entre Śiva y Śakti, de modo que estos dos universos, burdo y sutil, aparezcan destellantemente, Él ciertamente renuncia/niega a Su gloriosa Luz repleta de Conciencia y Bienaventuranza, que se extiende desde la categoría Śiva hasta la categoría Sadvidyā, y que está adornada con miríadas de seres dotados de cuerpos hechos de Bindu, que residen en dieciocho mundos cual gemas, cuyos nombres son los siguientes: Sadāśiva, Śakti, Vāmā, Jyeṣṭhā, Raudrī, Aghora, Paramaghora, Ghora, Ghorānana, Bhīma, Bhīṣaṇa, Vamana, Pivana, Vāmadevī, Aghorā, Ambikā, Krodha y Hālāhalarudra.

 


तत्प्रकाशत्यागः-निषेधो नरस्य निजाशुद्धिरूपाणवमलनामधेयः॥३६॥

Tatprakāśatyāgaḥ-niṣedho narasya nijāśuddhirūpāṇavamalanāmadheyaḥ||36||

El acto de renunciar/negar (tyāgaḥ-niṣedhaḥ) a Su (tad) Luz (prakāśa) se denomina (nāmadheyaḥ) Āṇavamala (āṇava-mala) o (rūpa) la impureza primordial (nija-aśuddhiḥ) de un individuo limitado (narasya).

 

 

36. El acto de renunciar/negar a Su Luz se denomina Āṇavamala  o la impureza primordial de un individuo limitado.

El acto de renunciar/negar Su Luz o Esplendor, se denomina: Āṇavamala, o la impureza primordial de un individuo limitado —de un ser atómico—. Cuando el Gran Señor decide producir limitación plena, entonces, el primer movimiento en el acto de tirodhāna —o sea, en el acto de ocultar Su propia naturaleza esencial que consiste en todos los poderes—, que aparece meramente como una gran contracción de Su Poder de Voluntad, a saber, que aparece como una contracción masiva de Su Plenitud en el corazón de la Mahāmāyā manufacturada por Su Māyāśakti (por encima de la categoría de Māyā y por debajo de la categoría Sadvidyā), se llama Āṇavamala, con sus dos aspectos de: 1. pauruṣājñāna y 2. Bauddhājñāna sobre los cuales se hablará más adelante.

 

En otras palabras, este Āṇavamala es ciertamente la causa de la manifestación de los experimentadores / conocedores, conocidos como:

  • Vijñānākala-s: Los que moran en la porción inferior de la Mahāmāyā, dotados de Luz (Śiva) pero privados de Libertad Absoluta (Śakti).

  • Pralayākala-s: Completamente identificados con el cuerpo causal en la forma del vacío de Māyā.

  • Sakala-s: Totalmente identificados con los cuerpos sutil y burdo.


एतन्निषेधजन्य उद्भूतान्धकारो मायाख्यः॥३७॥

Etanniṣedhajanya udbhūtāndhakāro māyākhyaḥ||37||

La resultante (udbhūta) oscuridad (andhakāraḥ) que se produce (janyaḥ) por medio de esta negación (etad-niṣedha) se conoce como (ākhyaḥ) Māyā (māyā).

 

37. La resultante oscuridad que se produce por medio de esta negación, se conoce como Māyā.

La resultante oscuridad que se produce por medio de esta negación se conoce como Māyā. Esta Māyā, corriendo un velo ‘por así decir’, sobre la naturaleza esencial del Gran Señor, transforma al infinito y omnisapiente Śiva, en un miserable individuo limitado que está constantemente lleno de dudas, y cuya mente está atribulada por el error a cada paso.

 

Maya es ayudada por dos impurezas adicionales, denominadas:

  • Māyīyamala y Kārmamala: las cuales consisten en una diseminación de dualidad/diferencias, y limitado estado de hacedor, con relación a buenas y malas acciones respectivamente.

  • Y por cinco kañcuka-s o envolturas, conocidas como: Kalā, Vidyā, Rāga, Kāla y Niyati, las cuales son los aspectos contraídos de Su grupo de cinco Poderes principales compuesto de las śakti-s: Kriyā – Jñāna – Icchā – Ānanda - Cit, respectivamente.

 

निःशेषवास्तवीयं माया सा हि स्वस्य शक्तेरवभासमात्रा॥३८॥

Niḥśeṣavāstavīyaṁ māyā sā hi svasya śakteravabhāsamātrā||38||

Esta (iyam) Māyā (māyā) (es) totalmente ‘real’ (niḥśeṣa-vāstavī) porque (hi) ella (sā) (es) solamente (mātrā) una manifestación (avabhāsa) de Su propia Śakti o Poder (svasya śakteḥ).

 

38. Esta Māyā es totalmente ‘real’ porque ella es solamente una manifestación de Su propia Śakti o Poder.

Esta Māyā consistente en engaño, es totalmente “real”, porque ella es solamente una manifestación de Su propia Śakti o Poder, es decir, de la Libertad Absoluta de Paramaśiva. Porque en Parabhairavayoga, Māyā no es indescriptible como indica el Vedānta no dualista, sino que ella es más bien una manifestación real de la Libertad Absoluta del Señor Supremo.

Por lo tanto, Māyā misma actúa como un velo puesto por el Ser Supremo sobre Sí Mismo, por expresarlo de algún modo —ya que no hay ningún otro Ser además de Él Mismo—, para así producir diferencias/dualidad. De ello no hay duda alguna.

 

 

समासेन परभैरवयोगे न किञ्चिन्मोहात्मकविश्वं विद्यतेऽस्य विश्वस्याशेषतात्त्विकरूपतच्छक्त्युत्थितत्वात्॥३९॥

Samāsena parabhairavayoge na kiñcinmohātmakaviśvaṁ vidyate’sya viśvasyāśeṣatāttvikarūpatacchaktyutthitatvāt||39||

En definitiva (samāsena), no existe ningún (na kiñcid… vidyate) universo ilusorio (moha-ātmaka-viśvam) en Parabhairavayoga (parabhairavayoge), pues este universo ha aparecido (asya viśvasya… utthitatvāt) desde Su Śakti (tad-śakti), la cual es (rūpa) totalmente (aśeṣa) Real (tāttvika).

 

39. En definitiva, no existe ningún universo ilusorio en Parabhairavayoga, pues este universo ha aparecido desde Su Śakti, la cual es totalmente Real.

En definitiva, no existe ningún universo ilusorio en Parabhairavayoga —un universo que no es ni real ni irreal—, pues este universo ha aparecido desde Su Śakti —pues este universo ha surgido desde Su Libertad Absoluta—, la cual, es totalmente Real. Puesto que Paramaśiva posee Verdadera Libertad Absoluta, o sea, puesto que Él tiene la capacidad de llevar a cabo lo que es muy difícil de realizar, por consiguiente, para explicar el proceso de manifestación universal,  no hay en absoluto espacio aquí para una engañosa Māyā que no es real ni irreal, como es indicada por la filosofía Vedānta no dualista.


 

यत्स स्वेच्छया तत्प्रकाशं त्यजति-निषेधयति तत्स स्वयं पुनः स्वप्रकाशं स्वीकरिष्यति॥४०॥

Yatsa svecchayā tatprakāśaṁ tyajati-niṣedhayati tatsa svayaṁ punaḥ svaprakāśaṁ svīkariṣyati||40||

Puesto que (yad) Él (saḥ), por Su propia Voluntad (sva-icchayā), renuncia/niega (tyajati-niṣedhayati) a Su Luz (tad-prakāśam), es Él quien (tad saḥ svayam) aceptará (svīkariṣyati) Su Luz (sva-prakāśam) nuevamente (punar).

 

40. Puesto que Él, por Su propia Voluntad, renuncia/niega a Su Luz, es Él quien aceptará Su Luz nuevamente.

Puesto que Él, el Señor Supremo, por Su propia Voluntad y de acuerdo con Su propio Deseo, renuncia / niega a Su Luz o Esplendor, es Él quien aceptará Su Luz o Esplendor nuevamente. Ya que el Gran Señor llevó a cabo el proceso de ocultar Su propia naturaleza esencial, consecuentemente, Él, cuando así lo desee, revelará Su propia naturaleza esencial, y no hay absolutamente nada que un individuo limitado pueda hacer acerca de ello, puesto que todas las acciones de este ser atómico dependen de Paramaśiva únicamente.



स्वप्रकाशे पुनस्तत्स्वीकृत एतन् मुक्तिरात्मोपलब्धिर्वा नाम॥४१॥

Svaprakāśe punastatsvīkṛta etan muktirātmopalabdhirvā nāma||41||

Cuando Él acepta Su Luz otra vez (sva-prakāśe punar tad-svīkṛte), a esto (etad) se lo conoce como (nāma) Liberación (muktiḥ) o (vā) darse cuenta del Ser (ātma-upalabdhiḥ).

 

41. Cuando Él acepta Su Luz otra vez, a esto se lo conoce como Liberación, o darse cuenta del Ser.

Cuando Él acepta Su Luz o Esplendor otra vez, a esto se lo conoce como Liberación o darse cuenta del Ser -o captación del Ser-. Cuando el Señor Supremo dice: “No deseo permanecer en esclavitud, no quiero ya más este estado de limitación lleno de dolor”, entonces, ése es ciertamente el final de la servidumbre. Sin embargo, esta actividad suya denominada “Liberación”, es siempre una actividad de Su propia Voluntad basada en razones que son únicamente conocidas por Él, y nunca una decisión hecha a la fuerza debido a devoción, conocimiento, celibato, no violencia, meditación, murmuración de un mantra, etc. de un individuo limitado que depende, inclusive para moverse a sí mismo, del Todopenetrante Poder del Gran Señor repleto de Maravilla sin fin.


 

एतत्समाप्त्यां न कश्चिन्नरकृतः प्रयत्नः कल्पो यतो नरो मायानन्तरमाविर्भूतकॢप्तिर्भवति॥४२॥

Etatsamāptyāṁ na kaścinnarakṛtaḥ prayatnaḥ kalpo yato naro māyānantaramāvirbhūtakḷptirbhavati||42||

Ningún (na kaścid) esfuerzo (prayatnaḥ) realizado (kṛtaḥ) por un individuo limitado (nara) puede cumplir esto (etad-samāptyām… kalpaḥ), porque (yatas) el individuo limitado (naraḥ) es (bhavati) una invención (kḷptiḥ) que fue manifestada (āvirbhūta) después de (anantaram) Māyā (māyā).

 

42. Ningún esfuerzo realizado por un individuo limitado puede cumplir esto, porque el individuo limitado es una invención que fue manifestada después de Māyā.

Ningún esfuerzo realizado por un individuo limitado —es decir, efectuado por un ser atómico— puede cumplir esto (ser competente para alcanzar Liberación) porque el individuo limitado es una invención que fue manifestada después de Māyā.

En otras palabras, puesto que el ser atómico es una creación que fue desplegada después de Māyā, como se ha dicho muchas veces antes, ningún individuo limitado puede alcanzar Liberación por medio de sus propios esfuerzos, porque él es una creación emitida desde la insondable Māyā de Paramaśiva y porque él depende completamente del Gran Señor, o sea, si un ser atómico pudiera lograr Emancipación forzando al Señor Supremo a revelarse a Sí Mismo a través de únicamente sus propios esfuerzos, por medio de devoción, conocimiento, celibato, no violencia, meditación, murmuración de un mantra, etc., entonces la irresistible Libertad de Paramaśiva quedaría rota verdaderamente, pero esto es imposible, por supuesto.



अत एव वशो मायायाः सततमयं नरः॥४३॥

Ata eva vaśo māyāyāḥ satatamayaṁ naraḥ||43||

Consecuentemente (atas eva), este (ayam) individuo limitado (naraḥ) (está) constantemente (satatam) bajo el dominio (vaśaḥ) de Māyā (māyāyāḥ).

 

43. Consecuentemente, este individuo limitado está constantemente bajo el dominio de Māyā.

Consecuentemente, este individuo limitado o ser atómico, está constantemente bajo el dominio de Māyā, en definitiva, sujeto a Māyā. A través de la operación de Māyā, toda la brillante Gloria de Paramaśiva, es “quitada”, por así decir, y como resultado, el Gran Señor lleno de Deleite eterno, se vuelve una criatura desgraciada que vive como un juguete totalmente al servicio de Māyā, en una realidad parecida a un sueño atestada de limitación que produce toda la variedad de miserables experiencias tales como felicidad, infelicidad, etc., donde espacio y tiempo reinan supremos.

 



Comments


bottom of page